Akelig angstig ben ik voor de oplichtende onderbroken scheidingslijnen op het midden van het fietspad. Wanneer de gure wind door mijn niet-gevoerde jas heen tocht en de gewassen rondom de weg wit zien van de kou, begint de ellende. Het gaat vriezen. Ik heb niets tegen de winter en de vrieskou of bevroren wateren waar ik mijn ijzers over zou kunnen doen glijden, maar wel met gladde wegen wanneer ik op de fiets zit. En dat is elke dag.
Bang om uit te glijden en van de fiets te vallen. Om het stuur tussen mijn ribben te krijgen, mijn enkel te breken tussen de spaken en mijn hoofd zonder tussenlanding met enorme vaart kapot te smijten op de uitstekende rand van het geasfalteerde fietspad.
Raar is het echter wel. Die angst. Nog nooit ben ik hard gevallen of heb ik iemand een enorm letsel zien doen oplopen op een glimmend wegdek. Het is het idee dat je het doet geloven. Alsof het profiel op mijn banden opeens is versleten en de witte stukken op de grond een heel stuk gladder zijn dan de straat erom heen. Daarom vermijd ik wanneer het kouder wordt het rijden over de strepen op het fietspad.