Het entreebewijs had ik eigenlijk al weggegooid. Ik vond het niet de moeite om iets over het dansoptreden te schrijven. Ik was er samen met een vriend geweest die nooit naar dansvoorstellingen gaat en met hem kon ik niet discussiëren over wat we hadden gezien. Een week later tijdens mijn eigen dansles uitte mijn dansdocent zijn frustratie over dezelfde voorstelling en hij bevestigde daarmee mijn gevoel wat ik had: ik vond het niet zo goed. Bij deze dus alsnog een klein stukje over ‘Henry’ gedanst door het Scapino Ballet.
Op Lowlands en meermaals in het theater heb ik voorstellingen gezien van het Scapino Ballet. Elke keer vond ik het een mooie stijl met de choreografie van Ed Wubbe. Van te voren heb ik niets over de voorstelling gelezen of opgezocht dus ik was benieuwd.
Tijdens de voorstelling dacht ik de gehele tijd waarom doen ze dit? Wat bedoelen ze hiermee? Wat willen ze zeggen? Bereiken? Overbrengen? Soms is het een handicap als je een kunstopleiding hebt gedaan. Het is lastig om objectief een voorstelling bekijken zonder te letten op de plaatsing van de lampen of de mogelijk kunsthistorische achtergrond te herkennen. Behalve als het me meteen raakt, dan heb ik geen tijd om aan andere dingen te denken. Maar als je de voorstelling begint met blote dansers die kleren krijgen uitgereikt, dan wil je daar wel iets mee zeggen.
Scapino Ballet zegt zelf over de voorstelling: “Na het bejubelde ‘Wolf’ is ‘Henry’ de nieuwe danssensatie van Itamar Serussi, met stip de spannendste dansmaker van dit moment. In het avondvullende ‘Henry’ zien we zijn fascinerende bewegingsstijl, met dansers die tot het uiterste gaan, zwaartekracht-trotserende sprongen, uitdagende poses, humoristisch, vlijmscherp en allemaal tegelijk. Serussi vertelt een persoonlijk verhaal met een stortvloed aan beelden, soms poëtisch, dan weer recht voor z’n raap. Kortstondige ontmoetingen komen en gaan in een razend tempo, als een pop-up store van emoties. Dit is dans 3.0.” (bron)
Ten eerste duurde de voorstelling anderhalf uur, avondvullend noem ik dat niet. Geen herkenbare symboliek, geen dialoog, geen gevecht of intern gevecht, iets wat in een danser zit en er al lichamelijk ‘uit’ moet. Dat geeft niet, maar er was ook geen algeheel gevoel, geen explosie van lichamelijkheid of juist ingetogen poëzie. De dansers gingen niet tot het uiterste en een stortvloed is overdreven, van mij mochten er dan dubbel zoveel dansers op het podium staan en nog veel heviger en afwisselender en sneller dansen tot ze uitgeput niet meer verder konden bewegen. Humoristisch was het af en toe, poëtisch niet genoeg, maar vlijmscherp snap ik niet want het waren voornamelijk ronde bewegingen voortkomend uit improvisatie zonder doorgestrekte ledematen. De voorstelling zou gaan over vele persoonlijke ervaringen en herinneringen van de choreograaf. Ik heb de emoties van de dansers niet gevoeld. Ze dansten niet slecht, maar ook niet verbluffend goed. Ik vond het eerder veel van hetzelfde en eentonig, dan afwisselend. De kleding vond ik trouwens wel aardig. De elektronische muziek was intens en het licht maakte de voorstelling. Maar de drie elementen (dans, muziek en licht/decor) waren voor mij niet goed genoeg samengebracht tot een eenheid. Ze stonden op zichzelf en versterkten elkaar niet.
Vorig jaar in Stockholm zag ik een dansperformance van 4,5 uur en op dat moment wist ik niet of ik het heel erg slecht vond of juist heel goed. Het was een soort van anti-dans dansvoorstelling. Achteraf heeft de voorstelling mijn hele manier van denken ondersteboven gegooid en ben ik ontzettend blij dat ik het toen heb gezien. Dat had ik bij ‘Henry’ niet. En dat vind ik jammer.
Heb je misschien ook de voorstelling ‘Henry’ gezien? Wat vind jij van de zogenoemde dans 3.0?