Ik ben lang maar niet super lang, ik ben niet klein. Niet dik, maar ook niet mager. Niet extreem knap, niet lelijk. Niet dom, maar ook niet uitzonderlijk intelligent. Ik ben niet mega sociaal, maar absoluut niet asociaal. Op mijn werk vergeten mensen dat ik ook nog pauze heb en ik heb mij wel eens vier keer bij dezelfde persoon voorgesteld.
Oké, ik heb het al meteen over twee verschillende dingen. Dat ik vrij gemiddeld ben en dat mensen mij vergeten. Maar ik denk dat het met elkaar te maken heeft. Er zijn duizenden creatieve mensen die gemiddeld presteren en juist daarom is het lastig om op te vallen. Daarbij komt, als iedereen je vergeet, het geen handige eigenschap is voor iemand met een zelfstandig beroep die er iets van probeert te maken.
Aan de ene kant wil ik niet opvallen zodat niemand me aanstaart op straat wat me ongemakkelijk maakt. In een groep mensen hoef ik niet de aandacht te trekken en blijf ik liever op de achtergrond. Aan de andere kant sta ik graag letterlijk op een podium om op te treden en wil ik onthouden worden voor de dingen die ik maak. Eigenlijk wil ik helemaal niet opvallen, maar ook vaak juist wel. Die tweestrijd is er altijd. Ik haat kunst, ik hou van kunst. Ik haat wat ik maak, ik hou er van. Ik heb ik een hekel aan teksten schrijven, maar toch doe ik het omdat de behoefte er is. Inspiraties en frustraties. De kern van mijn werk, de kern van dit blog en misschien ook wel de kern van mijn persoonlijkheid.
Het is lastig, want in de vergetelheid raken is wel het laatste wat je wilt als je iets wilt bereiken. Dat gaat niet samen. Ik heb het idee dat dat nu een beetje gaande is. Is het mijn eigen onzekerheid, faalangst of bescheidenheid dat niemand mijn werk ziet? Is het omdat mensen niet weten dat ik besta? Is het omdat ik gewoon slecht werk maak? Hoe zorg ik ervoor dat mensen mijn werk wel zien?
Om terug te komen op dat gemiddelde. Zo voelde ik het eerder niet. Ik voelde me eerder een beetje anders dan een ander, een buitenstaander. Ik denk dat veel creatieve mensen zich erin herkennen. Soms zit je een beetje te veel in je eigen wereld. Ik heb zelfs altijd vrienden gehad die heel verschillend van elkaar waren. Van gothic tot voetbal meisje. Van populair tot nerderig. Van bekakt tot een vriendin die samen met haar gezin opgroeide in een asielzoekerscentrum. Dat zegt ook meteen iets over mij. Ik kan omgaan met heel veel soorten mensen, omdat ik in elk persoon wel iets van mezelf terug herken. Ik ben ook nooit gepest, ondanks mijn zelfgemaakte outfits. Die vele soorten vrienden is leuk, leerzaam en kleurrijk, maar niet handig op een kinderfeestje. Soms lijkt het me fijn om bij een groep te horen, omdat je niets hoeft uit te leggen en elkaar begrijpt. Al is dat ook maar idealistisch en naïef gedacht. Groepsdruk heb ik nooit gevoeld. En uiteindelijk wilde ik niet eens ergens bij horen en deed ik lekker zelf wat ik wilde. Gelukkig maar, want voor je het weet ben je gemiddeld en word je vergeten.
Nu na een studie, zonder enige feedback, coach of expositie. Tevens geen vergelijkingsmateriaal. Daar word ik wel eens onzeker van. Waar sta ik precies?
De vragen en twijfels probeer ik om te zetten naar video’s. Al zijn die niet extreem bijzonder zodat ze direct opvallen, maar ook niet heel gewoon of gemiddeld. Denk ik. Hoop ik. Met gemiddeld zijn is natuurlijk niets mis, want het is tenminste niet slecht. Alleen vergeten word je wel sneller. Of niet gezien. Ik zoek een manier die bij me past, om mijn werk te delen. Want er zijn heus ergens op de wereld mensen die zich herkennen in mijn inspiraties en frustraties. Alleen moet ik ze nog vinden.