De afgelopen weken heb ik het ’s nachts druk gehad. Met terroristen, douches, zeehonden, een bom en B-Brave.
Zo had ik mijn eerste terroristische droom, waarbij ze een oud station wilden opblazen maar wij in onze jeep door de smalle verstofte steegjes aan ontkwamen. Tijdens een andere nacht verstopte ik me onder een lange houten tafel in een werkplaats van een beruchte bende die het nichtje van een vriend van mij hadden ontvoerd, om zo uit te zoeken waar ze haar gevangen hadden genomen. Maar minder heldhaftige dromen had ik ook, zoals de keer dat ik midden in het centrum van het dorp staand met de zijkant van mijn hoofd tegen een muur aan in slaap was gevallen, om zes uur in de ochtend wakker schrok en om zeven uur moe weer aan het werk moest.
Of toen we reden in de auto op de snelweg. Ik zat op de passagiersstoel en een oude schoolvriendin reed. Op een gegeven moment reden we heel langzaam en een groepje zeehonden versperden onze weg. Mijn vriendin zei dat ze er wel omheen kon rijden en verminderde niet haar vaart. Ons tempo was zo traag dat ik zei dat ik wel even kon uitstappen, om de zeehonden naar de zijkant te lokken, de weg af, zodat we weer gewoon door konden rijden. Ik had de autodeur al een stukje geopend. Maar net toen ik uit wilde stappen reed de vriendin door met een bochtje naar rechts, zodat we half over de noodstrook en half over een liggende zeehond reden. Ik voelde dat we over een flinke bobbel heen gingen en besefte dat een zeehondenrug nooit zo sterk kon zijn om een volledige auto te houden. Kwaad keek ik achterom, terwijl de oude schoolvriendin was getransformeerd in mijn geschrokken moeder, en zag de arme dieren nog steeds op de weg zitten, maar kon niet duidelijk zien of de liggende zeehond dood was of niet. Toen ik wakker werd moest ik huilen. Welke idiote gek rijdt over een zeehond heen, omdat ze gewoon te lui is om te stoppen!
Afgelopen nacht verbleef ik in een groot hotel. Familieleden en vrienden hadden allemaal een eigen kamer met badkamer. Mijn kamer had twee tweepersoonsbedden en een douche in een aparte ruimte. Op een gegeven moment praatte ik met aardige mensen die vanuit de gang en via de openslaande deuren bij het balkon mijn slaapkamer binnen liepen. Op een gegeven moment moest ik even iets pakken en de ruimte uit. Ondertussen maakte ik me lichtelijk zorgen over mijn cameratas die in mijn kamer lag, want je weet maar nooit of iemand het wilde stelen. Toen ik terugkwam waren er een aantal mensen weg en lag er een verdacht pakketje op de grond. Ik rolde het rode papier voorzichtig een stukje uit. Er zat een hard vierkant metalen bakje in. De overgebleven mensen om mij heen zeiden hardop wat ik al dacht: een bom. Na een heel gedoe van beraad later en een paar seconden over, gooide ik de bom met een noodvaart uit het raam richting een soort van parkje waar niemand liep. De bom ontplofte in laffe vuurwerkspetters op de grond. Vervolgens moest ik douchen en zocht een plek in het grote hotel, want mijn kamer was niet meer veilig in verband met die vreemde indringers. Uiteindelijk nam ik een douche in de kamer waar mijn broertje sliep. Deze was een stuk kleiner met een eenpersoonsbed en een open douche aan de muur, een meter verwijderd vanaf het voeteneinde. De douchekop had zo’n brede straal, dat het gedeeltelijk de rode vloerbedekking en het dekbedovertrek nat spetterde. Ondertussen kwamen er ook mensen binnen, want in het gehele hotelgebouw stonden alle deuren en ramen open. Het was een chaos van mensen en douches. Een kamer verder was een soort van bioscoopruimte waar mensen zaten en ik bespiedde hen, want misschien zaten de bom-leggers er wel tussen. Later had ik nog een weerwoord met mensen die ineens in mijn broertjes kamer zaten en er waren ook nog momenten dat ik op rolschaatsen tussen de mensen door in de gangen roetsjte, constant op mijn hoede voor de mensen die mij wilden vermoorden. Dat ik vlak voor het slapen gaan een actiefilm keek, bleek achteraf toch niet een heel goed idee.
Ik zat ontspannen in een grote, open, witte ruimte met organisch gevormde muren op een zacht wit bankje samen met her en der andere mensen die ik kende. Het was een backstage-ruimte op een eerste verdieping. We praatten wat, aten wat en sommigen werkten op hun laptop. Volgens mij was ik op bezoek en kende de organisatie. Op een gegeven moment kwam een vrouw van middelbare leeftijd met een headset op haar hoofd vragen wie er auditie wilde doen. Ze hadden een aantal mensen te kort. Ze wees een aantal mensen aan en ik werd door de mensen om mij heen naar voren geschoven. Een verdieping lager waren de audities. De ruimte was ook daar geheel wit met ronde muren. Een soort van wit darmenstelsel met open kamers waar meisjes van veertien met hun moeder auditie deden. Het waren geen traditionele audities waarbij je moest zingen voor een jury en vervolgens werd toegelaten of afgewezen. In elke kamer hingen namelijk aan de witte muur twee kleine televisieschermen op ooghoogte waar achter één meisje en één moeder stond. Het meisje droeg een zwarte wijde overall met capuchon en de moeder een violet mantelpak van viscose met de rok tot op de knie en zwarte lage pumps. Beide hadden ze een koptelefoon met een krullend snoer op hun hoofd. Het meisje zong gespannen haar liedje in de microfoon achter het rechterscherm en moeders dirigeerde met haar handen in de lucht terwijl haar schouders onritmisch, maar bemoedigend, meedeinden op het laatste nummer van de Nederlandse jongensband B-Brave, want daar waren de audities voor. Ik had geen idee waar ik auditie voor deed. Want zingen in de achtgrondband was ik duidelijk veel te oud voor. Het was meer voor een decoratieve- of figurantenrol. Uiteindelijk heb ik in de droom nooit geauditeerd, maar heb ik een hele tijd rond gelopen in de eindeloze ruimtes op zoek naar degene die ging over mijn auditie, terwijl de meisjes en de moeders massaal hun uiterste best deden.
Het leek me leuk om dromen te delen in een soort van serie. Het is zo iets geks en ongrijpbaars. Juist daarom is het interessant. Daarnaast heb ik vaak vreemde dromen die ik onthoud. Er zijn veel creatieve mensen, van componist tot filmmaker, die zich laten inspireren door hun nachtelijke uitjes.
Lees ook: Dromen #1 en Dromen #2